Column Guido van de Wiel: Levenslessen van Sting en de bedenkers van South Park

do 16 jan 2025 - Guido van de Wiel

Sting gaf onlangs een interview met muziekproducent Rick Beato op diens populaire YouTube-kanaal Everything Music. Daarin stipte Sting aan waarin moderne muziek van ‘oude’ popmuziek verschilt. Door de verregaande vereenvoudiging van de structuur is de brug in popliedjes – the bridge – verdwenen.

Hoe is deze brug te herkennen in muziek? De brug staat voor die passage in een song die niet het couplet, refrein, intro of outro is. Muzikanten hebben het ook wel over het C-gedeelte. In de popmuziek komt deze brug vaak na een aantal coupletten en refreinen, regelmatig ingeluid door een ander akkoord. Het effect van de brug – muzikaal en tekstueel – is dat je het refrein daarna met hernieuwde kracht beluistert, vanuit een ander perspectief. De brug heeft dus een vitale functie in popmuziek.

Sting legt uit hoe dit zit: ‘In de moderne muziek is de brug verdwenen. Voor mij is de brug therapie. Je zet een situatie uiteen in een lied: mijn vriendin heeft me verlaten. Ik ben eenzaam. Refrein: Ik ben eenzaam. Dat herhaal je nog een keer. En dan kom je bij de brug en komt er een ander akkoord en denk je: misschien is zij niet het enige meisje in de buurt. Misschien moet ik ergens anders zoeken.’ Dat andere gezichtspunt, aldus Sting, vormt een sleutel en zorgt voor een verandering die leidt tot het nieuwe inzicht dat de dingen zo slecht nog niet zijn. Therapie dus, zoals Sting het verwoordt. Die therapeutische werking zit in de structuur van de song zelf ingebouwd. Moderne muziek draagt deze brug niet meer in zich. Daarmee komt muziek in een oneindige cirkel uit, in een loop. Dat zorgt ervoor dat je als het ware gevangen komt te zitten. Sting: ‘Het past mooi in het volgende nummer, en het volgende nummer, en het volgende nummer. Maar je krijgt geen gevoel van bevrijding dat je uit een crisis kan halen. En we zitten in een crisis. De wereld verkeert in een crisis: een politieke crisis, een pandemische crisis en dan de klimaatcrisis. Muziek moet ons een uitweg tonen. Moderne muziek doet dat op dit moment niet. Ik ben op zoek naar oplossingen. Ik wil zien hoe we eruit kunnen komen.’

De brug zorgt dus voor extra betekenisgeving. Het voegt een perspectief toe. Het lijkt op de lessen die Matt Stone en Trey Parker als de bedenkers South Park aan een groep studenten aanreiken over storytelling. Zij leren de studenten in een kort fragment een cruciale les: vermijd in je verhalen een structuur als deze is te ondertitelen met ‘And then, and then’. Maar (!) zorg ervoor dat je elke volgende stap in een verhaal kunt verbinden met ‘therefore’ (daarom, bijgevolg) of met ‘but’ (maar). Een verhaal krijgt geen diepte, spanning of catharsis als je alle elementen – zoals in moderne muziek – maar tot in het oneindige aan elkaar kunt blijven rijgen (‘en toen, en toen, en toen’). Er ontstaat pas een goed verhaal als het enerzijds sluitende logica en dwingende gevolgtrekkingen in zich draagt (‘therefore’) en als de auteur anderzijds de nodige antagonistische krachten opwerpt en toevoegt (‘but’). Deze ‘buts’ zorgen voor de nodige complicaties en dwingen de personages om anders met de werkelijkheid om te gaan dan dat ze tot nog toe hebben gedaan.

Ja, een goed coachingsgesprek doorbreekt de ‘en toen, en toen, en toen’ van een cliënt en reikt een nieuw perspectief aan. Een goed coachingsgesprek is te zien als de brug in een popliedje.

Take me to the bridge.


Guido van de Wiel (Wheel Productions) is organisatiepsycholoog, (schrijf)coach en ghostwriter. Hij is onder meer verbonden aan de Veranderbrigade. In 2025 verschijnt The Smell of the Place (i.s.m. Merlijn Ballieux) als opvolger van hun bestseller Durf het verschil te maken. Eerder schreef hij boeken zoals Van meetbaar naar merkbaar, van duurzaam naar dierbaar, Organiseren met toekomst en Innoveerkracht. 
www.wheelproductions.nl